MINNEZANGERS AFSCHEID.

Langs boomen zonder loover
  Een zanger op de baan;
Veel sterrekes daar over
  Die schijnen mee te gaan.

De zanger droomt wellustig
  Van zijne laatste min;
En morgen trekt hij rustig
  De wereld verder in.

Nog zit zijn liefje aan 't venster,
  Met wonderlijk gemoed;
De lucht is al één genster,
  Haar hartjen al één gloed.

Haar hoofdje, vol gepeizen,
  Leunt op haar kleine hand;
Haar blauwe blikken reizen
  Met hem, op 't witte land.

"Daar gaat hij, vrij van zorgen,
  En zingt zijn minnelied.
Waar of de roode morgen
  Mijn minnaar dwalen ziet?

Besneeuw, o maan, zijn wegen
  En volg hem op zijn spoor;
Gij, sterren, lacht hem tegen
  En licht hem vriendlijk voor!"

Zij zwijgt; de lucht verduistert;
  Een wolkje omfloerst de maan;
De schoone bruine luistert:
  't Is doodstil op de baan.

Haar boezem gaat steeds banger
  En sneller op en neer:
"Vaarwel, o lieve zanger,
  U zie ik nimmer weer!"



63 Echo's, Gent (A. Siffer) 1900, 131 p.